Προσαρμογή..

Προσαρμογή; Μίλησε κανείς για προσαρμογή; Είμαι από τα άτομα που φοβούνται τις μεγάλες αλλαγές στη ζωή τους αλλά (δεν ξέρω πως κάθε φορά γίνεται) και χρειάζομαι ελάχιστο χρόνο προσαρμογής. Τον τελευταίο 1.5 μήνα έχω εγκατασταθεί στο Τέξας(σε μια μικρή πόλη..σαν χωριό θα έλεγα) και νιώθω σα να ζω χρόνια.
Οι άνθρωποι είναι από τους ευγενέστερους που έχω συναντήσει. Σου προσφέρουν βοήθεια πριν τη ζητήσεις. Αυτό είναι και ένας από τους λόγους που ο εθελοντισμός είναι τόσο έντονος εδώ.

Το πανεπιστήμιο παρέχει τα πάντα από συμβουλευτική/ψυχολογική/ιατρική υποστήριξη μέχρι και γυμναστήριο. Όλα φυσικά με το αζημείωτο..

Όμως δύο πραγματα με εντυπωσίασαν πιο πολυ. Το πρώτο είναι η υποστήριξη(χρηματική και μη) σε ομάδες φοιτητών που το χρειάζονται όπως οι διεθνείς και έγχρωμοι φοιτητές, γυναίκες κλπ. και το δεύτερο είναι το κίνητρο. Όποιος κάνει καλά τη δουλειά τού του το αναγνωρίζουν (είτε καθαρίζει σκάλες, είτε διδάσκει). Άλλωστε υπάρχουν τόσα βραβεία να φαν και οι κότες.

Πάντως αυτό που δεν πρόκειται να συνηθίσω ποτέ είναι τα γεμάτα Mcdonalds πρωινιάτικα(8-9) με ένα σωρό κόσμο μέσα να τρώει χάμπουργκερς και να πίνει κόκα κόλα. Έλεος!